HOME-MAR: O XENASÍ DAS COSTAS

HOME-MAR: O XENASÍ DAS COSTAS

 11/02/2011

Mon Búa Soneira

POST-HOC:

-8. Parola-

Existe unha faladoría co mar, uns discursos inmensos que reman cara a mística do salvaxe... O mar permite unha vinculación reflexiva e sagrada que esperta na súa inexactitude, na súa propagación e inmensidade. Entrar no mar, na súa harmonía, fai que o latexo conversacional sexa mutuo: sexa un.

-9. Embarcación-

Unha vez, atopábase apretando os remos un bo home.

Uns remos ben fixados nos estrobos, cunhas mans clavadas nun home.

Acompañábao unha sede irredenta que non lle permitía falar -propia dun vendaval localizante. Unha sede que significaba soidade, e simulación activa co elemento mar.

-10. Preguntarse-

Era este home que viaxaba só; na súa embarcación chea de tramallos, nasas, vetas e outras ferramentas do mar; quen formulou a pregunta do ser na ría do Atlántico.

Levar toda vida consumindo maraxe, inter-inter repetitivo, crea unha maneira de comezarse -de ethos- que vincula a vontade cara á pregunta, á dúbida e á reflexión temporal de tódolos seres do mar.

-11. Inmanencia-

O mar consegue facer unha posta en escena de forzas inmanentes que xa superan a mera razón instrumental, a positivación allea a el, unha aparición da mensaxe sagrada. O saber implícito da súa natureza evoca a Hermes nunha presencia do deslizamento. A interioridade íntima do mítico, das sereas e as fantasías da precomprensión do ser desvélanse nunha conversación sobre a existencia. A tradición e autoridade da fábula anticipa unha interpretación co elemento mar, ésta última faise no seu interior natural: onde agocha a súa verdade, onde se mostra o seu ser.

-12. Superación-

O home do que falamos vese nun territorio que lle implica preguntarse por ese fluxo marítimo, ante a dúbida de se é el quen de superalo na súa aprehensión, de superar-se, de rizar mar na espacialidade que o envolve. De conseguir anticipar a intención da clausura -do método-, para viaxar no seu tránsito expresivo e crear impulsos da forza home-mar.

-13. Múltiple-

Nun alento nupcial -co mar- que o espertaba, sinte este home unha revelación que se lle fai presente: unha humilde expresión do acontecemento, da mostra da diferencia interrogativa.

O home-mar recolle, desa corrente, respostas múltiples; nas que cando fixa unha, desaparecen as restantes. Ante ese problema da desaparición do outro pola fixación do un, é dicir, ese olvido que crea a elección; o home, en vez de seguir esta inducción cousificante, prefire pensar esas respostas marítimas como un todo-corrente que responde a ton doutro tipo de diálogo que non busca causas finais, respostas, metas ou puntos: mais ben busca sentido, busca xogo, busca baile temporal -preguntas-, devir.

-O HOME MAR-

/Personaxes/ 
- Barqueiro
- Corifeo
- Vento
- Mar

Existe un apalabramento co mar, uns diálogos inmensos que reman cara a mística do salvaxe... O mar permite unha vinculación reflexiva e sagrada que esperta na súa inexactitude, na súa propagación e inmensidade. Entrar no mar, na súa harmonía, fai que o latexo conversacional sexa mutuo: sexa un. E sempre sendo, sen cesar... unha insospeitabilidade.

(Aparece o Barqueiro no centro da escena,

só en esencia

-na compaña dun Corifeo- ao seu carón situado na proa).

1. SILENCIO

BARQUEIRO. -Caronte faláballe ó río dos mortos no Tanathos, eu fálolle as augas do seo atlántico. Ábrense todas con ondas repetidas, unhas imítanse a outras ata que desaparecen nunha onda infinita. Unha come a outra...

CORIFEO. -Fas parte ti dese infinito. As ondas que remas fanse contigo dende o interior da embarcación, rémalas na inmensidade e no diálogo. A linguaxe co mar fala a remazos, vívese en ondas, salseirazos, salpicaduras. E a ti o mar que sempre che falou, a quen lle vas crer senón a súa esencia múltiple?

BARQUEIRO. -Créolle ben, que a súa emanación constante dame diñeiro, comida e actividade saudable... o seu emerxer faime con el abordo desta barquiña silenciosa.

CORIFEO. -Pois xa que tanto agradecemento, algo terás que inventar con el... non é así?

BARQUEIRO. -Algo si... como se fose un sistema, un concepto, ou unha ferramenta... un camiño para coñecer.

CORIFEO. -Unha vinculación que vos una, que vos poña en contacto...as verbas poden facelo tamén.

BARQUEIRO. -Si, voces de lonxe...debe ser esa razón cautiva a que esperte a comunicación exterior, debe ser! Debe ser, máis non por obriga!

CORIFEO. -De non ser así, o silencio apoderaríase de ti, ficarías no camiño dese Caronte da túa alma.

BARQUEIRO. -Polos deuses do averno! E que hai de aqueles que non teñen lingua para falar, que lles di a eles o mar?

CORIFEO. -Eses pensan cos ollos e comunican coas orellas... A súa arma é letal, forte e achegada a morte...Mais eles, os mudos, comunícanse con formas non verbais incríbles, fantásticas...

BARQUEIRO. -E máis si... aqueles mudos falan coas orellas, aqueles coma min... que no mar non articulan letra ningunha, en cambio dinse todas estas cousas que teñen forma enmudecida...

CORIFEO. -Logo non é preciso falar para sentirse inmanente na natureza, para compenetrar coas cousas mudas, coas que a súa razón disfrázase de silencio.

BARQUEIRO. -Remo de acordo cos meus oires. O teu cantar marítimo e profundo (silva un motivo sonoro) faime espertar fábulas afastadas deste agora...

[pequeno tempo no que o barqueiro tira unhas redes o mar e vai facendo as súas debidas tarefas que acompañan a súa fala interna]

2. NOMINALISMO

BARQUEIRO. - Aló, no fondo deste horizonte ao que nunca cheguei, nin creo que vaia chegar nunca... debe haber alguén coma ti, alí agardando eternamente a que veña un tombo de mar e esnaquize toda esta espera ata levarme contigo. Sempre dudei de quen carallo era esa voz ateigante que sempre espetou nos meus murmurios. Ti non tes outro nome que...

(O CORIFEO córtao tan pronto se dispoñe a nombrar)

CORIFEO. - Meterlle nomes as cousas sabes que é un pecado, sabes a falta de referencia que teñen coas cousas particulares que ves por aquí.

BARQUEIRO. -Os homes todo queremos nombrar, sabes que iso fainos máis homes aínda... a palabra é algo que ningún home pode esquecer a hora de dicirse a si mesmo, dicir a cousa, o que sexa.

CORIFEO. -Non direi que a capacidade de nombrar che faga a ti máis home, pero anda ao tino de que a palabra non di a cousa real...

BARQUEIRO. -A palabra está saturada...

CORIFEO. -O nome que di a cousa, esa caixa que garda un sentido da experiencia, sabes? Iso é o que vos fai caer nese xogo da linguaxe sen fin.

BARQUEIRO. -Creo que dicir certas cousas ten moito sentido.

CORIFEO. -Non dubido, máis restaría en pensar que todo ese sentido é o mundo.

BARQUEIRO. -Dubidas que a linguaxe poda dicir todas as cousas?

CORIFEO. -Dubido completamente.

BARQUEIRO. -Ese nominalismo teu... espétame na gorxa sabores indescriptibles, que me axudan a saber que mesmo isto que sinto agora mesmo non ten palabra algunha. Polo menos que ti poida s sentir tal sabor, cal sería a palabra que di tal cousa? O mundo é máis complexo que o simple “dicir” non si?

CORIFEO. -Indistinguidamente do complexo, diríache que é máis simple.

BARQUEIRO. -Logo, se a palabra, que di tantas cousas non pode dicir ese sabor que me fai pola gorxa; como é que o mundo vai ser máis simple?

CORIFEO. -O simple, xa que todo un, non hai maneira de dar con el. É iso que a palabra non di. Con iso co que sempre anda a voltas a querer cachar, e que cando cre que lle dou de cheo, xa fuxiu del.

BARQUEIRO. -Eu non sei nada, que máis podería saber se non tivese unha linguaxe que dixera algunha cousa?

CORIFEO. -Non tes que pensar que a lingua xe non sirve, tes que pensar que non todo di a linguaxe.

BARQUEIRO. -Quizáis a iso poderiamos chamarlle o sagrado? A esa maneira enmudecida de natureza?

CORIFEO. -Quizáis si, sería unha forma cerca de dicilo, máis dicilo é en si mesmo a trampa que oculta tal cousa.

BARQUEIRO. -Se hai algo que diga a linguaxe é a presencialidade, a cousa que se ve claramente non?

CORIFEO. -Sempre se dixo que o que está aquí, agora... no momento físico, era máis fácil de dicirse, pero non cres que neste mesmo aquí hai algo que o faga indiscernible?

BARQUEIRO. -Un aurea, un espírito invisíbel?

CORIFEO. -Si, algo así... un xeito de ser que non é. Que é, como ti dis, sagrado... que na súa inmanencia fainos calar. Que non emerxe dunha verba, nin dun significar algunha cousa...

BARQUEIRO. -Ir o mar todos días, é iso mesmo. Un silencio que che proxecta cara esa maneira indefinida de ser, que é máis ben... simple.

CORIFEO. -Ese é o trauma que todos levamos dentro, iso que non di a palabra, e que, en cambio, lévanos a ir ao mar a traballar, móvenos, deséxanos, e fainos estar-aí.

BARQUEIRO. -Hai moitos anos que levo bogando cara este mar, e nunca lle atopei unha palabra a ese sabor que corre pola miña gorxa, a esa elevación sagrada que me fai estar aquí metido. Só ante a inmensidade. Quero vivir toda vida sen sabelo, mantendo esta maneira ignorante que me revela o ser.

CORIFEO. -Máis, sabes ben que esta maneira da que ti me falas non é algo lingüístico, ves que fuxe de toda verborrea?

BARQUEIRO. -Nunca a linguaxe pudo definir tal.

CORIFEO. -De ser así, viviriamos nunha sabiduría total na que nada xa tería sentido. Que mellor que vivir cunha teima dubidosa que che poida facer mentir a propia existencia? Que mellor que sair desa problemática da linguaxe, que non é máis que da linguaxe mesma?

BARQUEIRO. -Cando vas ao mar, daste de conta do pequeño que eres... de estar só ante a inmensidade sen palabras. A palabra non acerca a unha experiencia tal, porque nela mesma non hai nada senón interpretación en xogo.

CORIFEO. -A xente interpreta coa súa tradición e cos seus prexuízos, que non son máis que a experiencia que leva da vida. O universal dunha cousa reside na particularidade de cada un. Todos os grandes conceptos indistínguense cos pequenos conceptos, o grande e o pequeño é todo o mesmo.

[Ti que non eres home de fins, que final lle vas atopar a isto?]

3. MEDIO SEN FIN

BARQUEIRO. - Final ningún, e palabras ningunhas tampouco. O que vexo en falar co mar, é o mesmo que cando penso en falar contigo... a morte, o esquecemento.

CORIFEO. - As formas do mar son moito de facer crer que os horizontes levan a morte, aló morre o sol todos os días, e a luz comeza e acaba tamén por esa liña. Ti, home de mar, que respostas vas atopar neste círculo máis que o choque co que xa esa liña reproduce?

BARQUEIRO. - A min o horizonte paréceme unha cousa ben simple, non é simboloxía de nada... simplemente está aí e punto, éche unha liña que parece seguir nun círculo como dis ti... pero non lle vexo eu contido algún...

CORIFEO. - Mañá sairás a traballar outra vez, e pasado tamén.

BARQUEIRO. - Claro, e sempre estará aí esa división co ceo, porque o tempo non para. Mañá cando veña recoller os tramallos que larguei hoxe seguirán mallando xurelos e xardas, e todo tempo seguirá sendo. E que lle vas a facer?

CORIFEO. - Dis que non hai fin ningún? E que ocorrería se houbese tal?

BARQUEIRO. - Se houbese fin pararían de mallar os peixes nas redes, e o horizonte doblaríase e non sería así, e, quizáis, non sairía a pescar mañá, nin pasado... xustamente non o sabemos porque nunca hubo fin algún.

CORIFEO. - Entón non hai fin nese tempo, porque xa todo tempo non para en unha unidade, cantidade ou algo medible. Ese tempo sen fin é como o mar, como a eternidade dese horizonte.

BARQUEIRO. -Éche como todas cousas, que hai que non esté no propio tempo? Non podo pensar nada sen o tempo, será porque todo o que é, xa en si ou de por si, é tempo. Casi poderíamos dicir que non hai tempo, porque é un fuxir constante da súa mera palabra como fixación, tal proceso sen fin enténdoo eu como o tempo.

[Sorpréndese o Barqueiro e o Corifeo, coa aparición elemental do propio Mar sobre o que navegan]

MAR. -Que andades a dicir? Que xa non hai ninguén que pesque na miña verdade?

BARQUEIRO. -Non, non, ninguén dixo tal...

(Silencio)

4. A ANGUSTIA, A NADA, O CORAZÓN (todo o mesmo)

MAR. -De súpeto, queres saber unha verdade, e sintes que non podes... porque xa a levas dentro. Porque dicila é facer que fuxa, iso que xa está dentro da túa propia angustia.

BARQUEIRO. -É o poder do meu corazón, a miña forza latente que me pide preguntarme por ela...

MAR. -A fame, a carne crúa, a xente espida polos camiños do monte, a fraga do teu avó... Iso que levas dentro do teu peito en forma de líquidos e carnes... que che move a cotío...

BARQUEIRO. -Esas cousas que non cesan, que sempre van sendo outro xeito de ser que tende a destuirse nun pleno estado de construcción. O devir constante que indistingue os dualismos... o ben e o mal, o xusto e o inxusto, convírteo a todo en un. As experiencias cotiás das que falas ti, que latexan o meu corazón, e que son todo o que levo deste mundo...

CORIFEO. -Recorda que non hai fin algún, que os que falan de fins acábaselles o peixe. Ti non queres deixar as túas labores en mans dun finalismo. Non creas nesas fábulas da salvación, mira a materia... mira a súa incomensurabilidade, cres que remata nalgures?

5. DIFERENCIA SER-EXISTIR

BARQUEIRO. -Creo que non... máis agora, a terra... a inmensa terra que din, sempre salvaxe como ela mesma... dime que o que teño dentro non é senón ela mesma, nun cacho finito da súa natureza. Diso que ninguén nos separa, síntome ben dentro dela, agora que sei que ámbolos dous somos o mesmo. Pero... que me diferencia a min dela?

MAR. -Nós os elementos, a terra, o mar, o aire, a choiva... somos igual ca ti, temos unha esencia a compartir... iso que chaman Deus, totalidade, natureza ou sustancia... temos un ser común que nos ten a todos neste devir xoguetón que desliza sen cesar polos tempos.

BARQUEIRO. - Entón ben, a diferencia cal é?

MAR. -A diferencia é que nós non podemos falar da esencia mesma, e que só podemos facerte chegar a ti este saber a través dos mitos, dos contos, das fábulas...

BARQUEIRO. -Non podedes falar do ser... non podedes dicir que sabedes sobre vós mesmos, sobre o ser que sodes...

MAR. -Certo que non. Non dicimos de nós, só dicimos do que convén a nosa supervivencia, a nosa desinhibición propia que nós fai ser diferentes...

BARQUEIRO. -A diferencia entre un home e un animal, é que o home pensa na súa existencia... pódese abrir a ser, pode ser no seu propio ser. A súa apertura faino ser, faino preocuparse por si, coidarse de si... iso é a existencia.

MAR. -Agora ben, o home é iso que ademáis de ser, existe...

BARQUEIRO. -Un home coma min, que leva toda vida traballando... non me fai máis alegre que saber estas cousas. Cousas que sempre xogaron na miña labor, e que agora a natureza amósame mellor que nunca.

MAR. -Non tes que dar gracias a algo que tamén eres ti, a linguaxe ten unha gracia dentro. A forza que da sentido a iso que ves, ese xesto artístico que debuxa, dalgún xeito, o que podes dicir da experiencia. Máis, sabes previr eses males que fai a linguaxe, ti coñeces ben a lección do nominalismo.

BARQUEIRO. -Sei que a linguaxe non di o meu sabor da gorxa, e que iso dalgunha maneira faime ser como un elemento, animal ou vexetal. Coma ti, mar meu! Pero sei que dicilo sobre min, faime ser un home de mar como son eu!

6. HEDONISMO

MAR. -Alporízate, celebra a túa existencia!

BARQUEIRO. -Vou celebrar si, vou celebrar...

MAR. -Vólvete unha besta fera, e béveda que danza nunha panatenea... déixate levar polo teu animal, pola túa núa vida!

BARQUEIRO. -Para iso están as festas, os rituais, os banquetes, os simposios, as panateneas, os eranos, as comelladas, as merendolas... o hedonismo animal que levamos dentro.

MAR. -Así é, síntete un cíclope bévedo que ouvea por todo alto a súa existencia. A súa apertura ao ser. Podes saber que o que fas, falo sabendo que o fas... pero por outra parte, podes animarte a caer na túa desinhibición animal, niso que che da tanta ledicia tamén.

BARQUEIRO. -Eeeeeeeehhh!!! Volveríame tolo! Podería estar mallando nas ménades e nas bacantes, facéndome un touro forte coma unha besta alada e musculosa! Aaahhhh! Fodería a Afrodita e a Atenea xuntas! Unha carnicería con elas!

MAR. -Así é a túa natureza, vela? Ves quen eres en todo o teu ser?

BARQUEIRA. -Quero trincar os sesos dunha besta máis grande ca min! Apetéceme degolar peixes fortes e grandes!

MAR. -Se queres ata poderías matar a un home... o teu desexo aínda conserva iso! O home desexa todo. O ben e o mal.

BARQUEIRO. -O paraíso hedónico, o xardín, a visión placenteira... faime querer cousas, incluso, criminales... que acercan a morte mesma. Vivir a morte de cerca, é algo que o home necesita.

MAR. -O home necesita esa violencia, tal é súa paixón que o move, a angustia que revela a nada, a existencia mesma...

(Silencio longo)

7. SOIDADE E COMPAÑA

BARQUEIRO. -Será por iso que tamén quero estar só... que me refuxia no meu interior salvaxe, e que non se pregunta nada nos silencios. Que quedo calado, e non penso nada... que, despois de tanto falar, cando quedo calado, non pasa nada pola miña cabeza e todo deixa de ser interesante de novo. Todo volve a ese estado de cousas no que a soidade é a verba que máis acerca ao meu ser.

MAR. -A soidade é a túa compaña. Iso é tamén a cuestión da túa mística existencia, da túa compenetración e inmersión coa natureza.

BARQUEIRO. -O meu desexo natural, quere soidade... en cambio, quen quere estar só neste mundo?

MAR. -Só é como estás, é como vas a estar toda vida, sempre estáras sendo cara a morte. Morrerás soiño e cun silencio que dirá: Eu sempre fun un chaiñas, un mortal, un finito...

BARQUEIRO. -Pero os humanos fixemos un tótem coa sociedade, e agora todos queres estar vivindo así, nunca coñecín humanos sós que non foran vistos como enfermos, anormais, patolóxicos...

MAR. -Calquera cousa sérvenos para facer da soidade unha enfermidade fatal, considerarse un solitario morriñento é o peor que nos pode ocorrer, en cambio, a vida nos grupos é agradable.

BARQUEIRO. -Que provocación esperta a soidade?

Deus dime: “hai cousas peores que estar só”...

E estar só, non é xa sempre estar só?

A compaña está suxeita a alguén que pode verse fóra de un? A exclusión dun estar só, significa a única inclusión da compaña?

Pero se a compaña inclúe un xa estar só na mesma, non hai, máis ben, unha inclusión da propia exclusión? Como vén dada esta desaparición da diferencia entre soidade e compaña?

MAR. -Xa non hai diferencias grandes entre estar no a-bandono ou na comunidade, a indistinción é obvia.

A oposición só/acompañado radica na moderna visión do home ou suxeito como un axente que vive nunha urdimbre social, fronte a un individuo ermitaño que non necesita de ninguén.

As divisións usuais entre suxeito e masa convirten a esfera humana nunha rede de medidas distinguibles, que non fan, senón falar dunha mesma cousa, indiferenciada; que xa está sempre aí. A soidade mesma.

0. Recordo e esquecemento. “Pasar”, unha eternidade.

[O Barqueiro adormecido e canso de tantas voltas, fala co Vento como se dun irmán se tratase]

O difícil que é describir os recordos, e escarvar na memoria... a inmensidade de información que enche un día é suficiente para borrar o día anterior, convertirse nunha máquina reseteadora constante, que actualiza xa agora mesmo esquecéndose do anterior. O olvido provocado pola liquidez dos nosos tempos, esta reflexión diaria pregúntanos, ¿Cal é a cousa que, despois de enfrentarse a conflictos informativos, preserva a súa esencia? ¿Como é posible que acontezan cousas dispares que actualizan relacións, e pola contra, quedemos cunha pegada memorial?...

Pese a ese estado de “esquecemento virtual” provocado, aparecen momentos de recordo que se dispáran á vez que nese mesmo esquecemento.

BARQUEIRO. -Nunca fun quen de remar só, ao principio, temía moito que poidera facelo. Sempre boguei cun medo detrás que me impedía sentirme nun estado de seguridade. Coido que esta maneira traumática de vida fixo de min unha persoa curiosa polas cousas que se esconden tras o escenario da experiencia. Sei que hai algo aí que me fai ser de seguido cada día, que o sol non chega de súpeto... e que iso non é nada que teña que ver co ben, coa felicidade, co mal ou coa tristeza; ten que ver con que o tempo pasa e nada para, e que é o devir o que me fai sospeitar da miña morte. Un medo que me alerta da morte, que me prepara para collela en calqueira momento, como veña... a monte. Non son ninguén, que me leve agora mesmo se quere, non a vou esperar. Que me abrace como unha “lozana” loira con aspecto bacante, que me foda.

VENTO. -Se ten que desaparecer algo de ti, faríao co meu soplo inmortal. Axitaría a túa cabeza e retorceriache os miolos coa simpleza do meu latir. Un “pasar” que sería permanecer, e que borraría as cousas da túa memoria, o constante dilema dese olvido teu.

BARQUEIRO. -Os meus remos tamén van vellos e desgástanse con ese “pasar” que, á vez, é permanecer... máis eles non saben de si, nós non sabemos o que os remos saben. Que é saber? Sequera non é saber que hai tempo? Saber que todo “pasar”, repito, é un permanecer? Que todo ser é devir? Que todo seguir é frear?

VENTO. -Así o quixen eu, e así o queres ti... non hai dúbida deste dei circulous vicious [dios círculo vicioso] que boga por baixo a túa gameliña. A túa gameliña que é xa cosmos dese Deus que por ser, non é nada... escapada constante dun instante que sempre é así mesmo.

BARQUEIRO. -Este eterno suceder sen parada, sen puntos... liña seguida... que xeitos garda coa memoria?

VENTO. -O devir é o recordo... o tempo é o recordo, o espacio alonxa.

BARQUEIRO. -Aínda que saia o sol co canto das gaviotas, aló onde queira que estés tamén sae o sol co canto das aves que habiten nese mesmo tempo...

VENTO. -Aló o recordo gárgase no tempo vivido, nesa “xa foi”... que asumes que será un “xa sendo”...

BARQUEIRO. -Xa, xa... o tempo non cesa... e a memoria sempre é memoria do tempo, os recordos atravésannos nun devir que logo recordamos.

VENTO. -Pero o espacio é o que che afasta desa xente que agora non ceh rodea aquí neste océano... neste mar afastado da humanidade.

BARQUEIRO. -O espacio si, queda moi lonxe, pero en cambio o meu recordo... fala só...

VENTO. -O teu recordo é o tempo filliño...

BARQUEIRO. -O meu recordo é ese tempo que quedou pegado na pegada mnésica da miña memoria... o tempo une...

VENTO. -O espacio alonxa...

BARQUEIRO. -Os meus recordos falan dese “pasar” que é todo o que a min me une coa xente que xa non está aquí... pero que, en cambio, a teño presente na cachola.

VENTO. -Así é Barqueiro galán, o que ti recordas da túa xente é debido a un “pasar” que tamén é agora mesmo, así me recordarás a min tamén.

BARQUEIRO. -O recordo humano consiste en gardar un forte compromiso coa idea do tempo... dese tempo do cal cando pensamos nel, referímonos a deus mesmo.

VENTO. -Recordas un amoriño ben feito que colleras aló no teu pobo xa fai anos?

BARQUEIRO. -Non esquezo non...

VENTO. -Ese foi un tempo forte, un tempo animado que marcou no teu recordo... unha temporal visita do Eros as túas costa... pero este Kairós, este tempo “xa agora sendo” fai que te acordes del, que estés unido para a eternidade con ese amor fuxido...

BARQUEIRO. -Máis, tamén era o mesmo tempo que o que está agora a pasar, quero dicir... aquel tempo tamén é este mesmo, aínda que de amor se tratase?

VENTO. -Por suposto, o tempo segue a ser o mesmo, o “pasar” esencialmente non deixa de pasar nunca. Agora ben, a túa experiencia pode alterar a túa noción dese “pasar” cando se xunta coas paixóns, os afectos e os sentimentos... Ti estabas namorado, e para ti aquel tempo non era máis que para ese amor, case... por dicilo así, non había tempo que pasase, o amor paraba ese tempo.

BARQUEIRO. -E máis si... así foi, tal o recordo, tal ese “pasar”...

VENTO. -Queres que che desvele un segredo?

BARQUEIRO. -Non dubides.

VENTO. -Cando morras, o tempo seguirá a “pasar”.